Laurita zegt chau

Zo, voordat deze blog eindelijk kon worden geupload werd ik er nog even aan herinnerd dat ik in Montevideo ben en niet alles even snel opgelost wordt. Na wat onweer dat ongeveer 15 minuutjes duurde was er een stroomstoring in heel Montevideo die pas was gefixt na bijna 1,5 uur. Dit deed me denken aan die keer dat het nog veel erger stormde en er een boom was omgewaaid die de hele weg (een drukke weg) versperde. Het lijkt mij logisch dat je er meteen voor zorgt dat die boom daar weg is zodat het verkeer weer ¨normaal¨ kan rijden. Maar nee, de boom bleef gewoon een dag daar liggen, dat verkeer vond zijn weg wel en die boom lag daar ook eigenlijk wel goed. Ook deed dit mij denken aan een gat in de stoep wat na 5 maanden nog steeds een gat in de stoep is. De eerste keer dat ik langs dit best wel grote gat liep, waar je gemakkelijk je been in kwijt kunt raken, stond er al een grote oranje pion bij. Ik dacht goed dat betekent dat ze dat gat binnenkort zullen herstellen. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat die pion waarschijnlijk betekent ¨pas op voor dit gat, we zullen dit binnen nu en 2 jaar herstellen¨.

Over minder dan 24 uur zal ik dit land met al zijn bijzondere, opvallende, mooie en lelijke kenmerken moeten verlaten. Mijn avontuur in Uruguay is voorbij en het voelt alsof ik hier al een jaar ben geweest. De tijd is zoals altijd weer voorbij gevlogen en als ik zou willen zou ik best een goede Uruguayaan kunnen zijn. Zo zou ik 24/7 met mijn mate (spreekt u uit als: mathee) over straat lopen. Een foto zal nog volgen maar wat in Nederland de status van een fiets is, is hier de status van mate en dan nog erger. Bijna iedereen loopt hier rond met een thermosfles gevuld met heet water onder de oksel en in de hand een kommetje gevuld met yerba thee en een soort van groot rietje waar je dan uit moet slurpen. Dit drinken de mensen de hele dag door en sommigen beweren dan ook dat er een bepaalde stof in zit waardoor je een beetje sloom en rustig wordt en dat dat de reden kan zijn dat alles in het land wat slomer gaat. Er hangen ook waarschuwingsbordjes in de bus dat je op moet passen dat je je mate niet bij iemand anders in zijn nek gooit en op de universiteit is een automaat waar je mate kunt verkrijgen. Ik heb het geprobeerd maar het is niet echt mijn ¨cup of tea¨. Ook zou ik achter veel woorden ¨ita¨ plakken want dat klinkt zo leuk. Zo noemen ze mij vaak Laurita en is iets cerca (dichtbij) of cercita (dichterbij dan dichterbij) of poca (weinig) of pocita (weiniger dan weinig).

Als ik een man zou zijn in Uruguay zou ik net zoals de helft van de mannelijke bevolking heel beleefd zijn voor de vrouwen, altijd de deur voor ze open houden en altijd wachten met de bus instappen totdat alle vrouwen zijn ingestapt, ook al zijn het er 10 en stond ik er veel eerder. Ook zou ik wachten met zitten in de bus totdat alle vrouwen zitten en pas gaan zitten als ik 3 keer heb gevraagd of de vrouw echt niet liever die stoel wil om te zitten. Ik zou liever niet die Uruguayaan zijn die op zijn zestigste nog steeds de vrouwen loopt na te kijken en na te fluiten als ze voorbij komen. Ook liever niet die Uruguayaan die op straat leeft, vijf uur in de wind stinkt en mensen op het strand lastig valt om te vragen naar alcohol of een peuk.

Ook Bas heeft kunnen meemaken hoe het er hier aan toe gaat en we hebben samen Buenos Aires ontdekt in een temperatuurtje van 30 graden. Ongeveer de eerste Spaanse woorden die hij leerde kennen waren in een taxi met een nogal groffe chauffeur en deze zal ik daarom niet herhalen. Ook zijn we goed afgezet door de eerste taxi in Buenos Aires, tja soms moet je gewoon even de domme toerist zijn. Maar het waren heerlijke dagen met goed voedsel, mooie gebouwen, mooie natuur, interessante cultuur, een goede talk (ik ;)) en heel veel lol. Ik denk dat we zeker geslaagd zijn voor de vakantie relatietest!

Vanaf morgen begint mijn nieuwe avontuur. Ik zal weer naar het noordelijk halfrond gaan waar in Mexico Stad 3 vriendinnen uit Nederland op mij wachten. Samen gaan we rondreizen in Mexico en we zullen daarna doorvliegen naar Cuba om onze Latijns-Amerika ervaring af te sluiten.Ik ben heel benieuwd naar deze landen en zeker hoe ze zullen verschillen met hoe ik Uruguay nu heb leren kennen. Het was geweldig om hier te mogen zijn en alles mee te maken wat ik heb meegemaakt en weer allemaal fantastische mensen heb leren kennen die ik allemaal uitgenodigd heb om naar Nederland te komen. Ik kwam als Laura blanquita en zal vertrekken als Laurita pocita blanquita.

Ik wens jullie allemaal een hele fijne Kerst en een heel goed 2016 en ik zeg tot in Nederland!

Afscheid en een biertje

Als je weet wat de woorden sol, playa, fiesta, amigos en cerveza betekenen dan weet je ongeveer wat mijn leven inhoudt op het moment. Mijn afgelopen dagen bestonden namelijk uit zon, zee, feest, vrienden en bier want ik heb vakantie! En het goede nieuws is dat ik pas in februari weer serieus aan de slag moet in Nederland dus ik kan nog lang genieten van dit goede leven.

Afgelopen week moest ik tijdens mijn examens bewijzen dat ik dit semester wel degelijk wat heb geleerd naast al het gefeest en gereis. Het was ook de kans voor één van mijn docenten om te bewijzen dat ze wél een keer op tijd kan komen. Deze vrouw bleef me maar verbazen met het feit dat ze gewoon echt elke les minimaal 15 minuten te laat kwam. En dan vond ze het zo gek dat de les altijd zo snel voorbij was en ze eigenlijk nog meer moest vertellen maar er geen tijd meer was. Naar mijn schatting heeft ze in totaal ongeveer 7.5 uur aan tijd gemist door het te laat komen. Maar het toppunt had ze bewaard voor het eind van het semester toen ik afgelopen week op haar zat te wachten voor mijn mondelinge examen en ze na 40 minuten pas kwam opdagen! Ongelooflijk.

Na het inleveren van mijn examens was het tijd om op z’n Uruguayaans afscheid te nemen van de docenten en dat kon niet anders dan met een dikke knuffel en kus op mijn wang en dat ze allemaal zeiden dat ze het zo leuk vonden om een keer een Nederlandse in de klas te hebben i.p.v. al die Amerikanen en Duitsers. Daarnaast heb ik afscheid genomen van de kinderen van mijn project. Ons idee om een Halloween thema aan het afscheid te geven viel nogal in het water want het was toch een katholieke instelling en daar hoorden verkleedpartijtjes en andere Halloween gerelateerde fratsen blijkbaar niet bij. Wel moest ik voor de laatste keer ‘paardje spelen’, Nederlandse woorden zeggen en liet ik zelfs het kind met de onaangenaamste geur van allemaal even op mijn schoot zitten. Jammer dat ook dit weer afgesloten is want ik vond het erg leuk om te doen en ging na elke keer met heel veel energie en een goed gevoel weg van de kinderclub.

Verder moest ik al tegen een paar goede vrienden ‘tot ooit’ zeggen, wat echt heel gek is als je toch een semester veel met elkaar omgaat en daarna iedereen weer zijn eigen weg gaat en je werkelijk geen idee hebt of je ze ooit nog wel weer gaat zien. Deze studenten hebben ook vakantie en zitten vol met reislust (maar weinig geld) wat ze er nog even uit willen gooien voor ze weer naar huis gaan. De meesten maken tripjes naar Patagonië, Brazilië, Chili of Peru en zullen ontdekken hoe verschillend Uruguay is van de rest van Zuid-Amerika. Zelf heb ik ook nog een aantal mooie reisjes voor de boeg. Op 15 december zal ik Uruguay verlaten en vlieg ik weer naar het noordelijk halfrond waar ik in Mexico-Stad 3 vriendinnen uit Den Haag op ga zoeken. Samen gaan we wat reizen in Mexico en zullen we vervolgens de feestdagen vieren in het tropische Cuba! Voordat dit allemaal zover is krijg ik eerst nog heel leuk bezoek voor 10 dagen uit Nederland. Op dit moment vliegt er een jongen ergens boven Brazilië die hopelijk over een paar uur veilig in Montevideo zal landen. Zijn naam is Bas, en wij zijn eigenlijk wel een stelletje. Geen Zuid Amerikanen voor mij dus maar gewoon een leuke Nederlander!

Hopelijk kunnen jullie genieten van de gekte en de gezelligheid van de feestdagen die eraan zitten te komen, de chocoladeletters, de kerstsferen, de lichtjes op straat, de sneeuw, de kachel, schaatsen op tv, en boerenkool. Al heb ik al best veel zin om weer naar huis te gaan, ik ben blij dat ik nog even kan genieten van die heerlijke Uruguayaanse zon!

Koffie in Zuid-Amerika

Als 21-jarige jongvolwassene kan ik zeggen dat dit levensjaar zeer goed is begonnen. Niet alleen heb ik mijn paspoort gevuld met meer stempels, maar ook heb ik kennis gemaakt met rode neusberen en heb ik samen met mijn ouders in oktober bij een temperatuur van 36 graden Celsius een heerlijk biertje gedronken bij een zwembad in Argentinië, ha! Het waren Montevideo, Punta del Este, Punta del Diablo, Colonia, Paysandú en Iguazú waar ik met mijn ouders heerlijke dagen heb gehad en zij een goede indruk hebben kunnen krijgen van Uruguay en die heerlijke mañana mañana instelling.

25 september stapten mijn ouders het vliegtuig in, met hen vlogen 2 koffers mee gevuld met kleren voor alle weersoorten (de Nederlandse laagjescultuur zou wel van pas komen), stroopwafels, 3 flessen douchecrème voor mij, en ongeveer een heel bos waard aan papieren vol routebeschrijvingen, reistips, schema’s, hotelgegevens en nog meer routekaarten. Ze waren zeg maar goed voorbereid op 2,5 week Zuid-Amerika!

Ons eerste tripje was naar de oostkust van Uruguay. Na één nachtje in Montevideo waar mijn ouders hun eerste ervaring met Airbnb op deden en deze waarschijnlijk nooit meer zullen vergeten gingen we op reis (mijn ouders gingen terug naar hun studententijd en dan 10 keer zo extreem, vraag hen vooral voor details). Met een huurauto scheurden we Montevideo uit, ik als bijrijder moest vaak herhalen dat er niet echt veel of duidelijke verkeersregels zijn en dat het vooral was wie het eerst komt wie het eerst maalt… of wie het hardste toetert wie het eerst maalt.

Na een koffiepauze in Piriápolis waar we konden genieten van een mooi uitzicht bovenop een heuvel en even tot rust konden komen wilden we verder rijden naar Punta del Este. Dat gevoel van rust sloeg snel om in frustratie en ja ook wat minder net taalgebruik van meneer Berghuis toen hij de auto wilde openen en deze luid begon te toeteren zonder te stoppen en we de deuren niet meer open kregen. Iedereen op de heuvel was natuurlijk geïnteresseerd in dit spektakel van 3 toeristen die met hun auto zitten te worstelen. Al gauw kwamen er 2 mannen bij ons kijken waarvan één begon te ratelen in een type Spaans waar ik niet veel van kon maken, maar het erop neer kwam dat we de hele accu er maar uit moesten slopen en dan zou het allemaal wel goed komen. Uiteraard hadden we daar niet zoveel zin in en toen het toeteren gestopt was reden we maar gewoon verder in de hoop dat het wel in orde zou komen allemaal. Eenmaal aangekomen in Punta del Este bezochten we het verhuurbedrijf van onze auto en vertelde ik over ons probleem. De oplossing? Met beleid omgaan met de sleutel, één keur drukken en dan even wachten tot de auto opengaat, het was een bekend probleem waar wel meer toeristen last van hadden, mañana mañana dus.

Punta del Este is de plek waar je echt mag spreken van de Atlantische Oceaan en het is dan ook dé plek om te zijn in de zomer. Tijdens ons bezoek waren bijna alle appartementen en hotels nog leeg en kregen de meesten opknapbeurten voordat het toeristen seizoen weer zou beginnen. Voor ons geen probleem, lekker rustig. We konden genieten van de zon, de haven, de rust, het strand, de chivitos (valt goed in de smaak bij de Berghuisjes), de netheid, en walvissen! Totaal onverwacht kwamen we tijdens onze wandeling langs de Rambla een plek tegen waar wel heel veel auto’s opvallend geparkeerd stonden, er was iets te zien wat wij natuurlijk ook wilden en moesten zien. Blijkbaar ligt Punta del Este op de route van de walvissen en lieten ze zich vandaag even zien, heel indrukwekkend!

Onze trip ging verder met een bezoek aan Casapueblo, een erg mooi en interessant hotel en museum ontworpen door de Uruguayaanse kunstenaar Carlos Páez Vilaró. Onze lunchpauze hielden we in José Ignacio, tevens een populaire badplaats tijdens de zomer. Van hier was het nog 150 km naar onze eindbestemming Punta del Diablo, een plek die we ook absoluut moesten bezoeken volgens alle reidsgidsen en Uruguayanen. Deze kilometers voelden best wel lang omdat er vrijwel geen andere auto’s op de weg waren, de wegen niet zo goed zijn waardoor je max 90 km/uur rijdt, en het landschap gewoon heel vlak is met weinig begroeiing en geen bebouwing, nada niets noppes. Mijn ouders kregen er een Verenigde Staten gevoel bij en ik een beetje een Australië gevoel, heel bijzonder dus. Ook bijzonder was dat we in the middle of nowhere werden verzocht om te stoppen voor een politieagent. Hij had een blaastest bij zich maar zodra hij doorhad dat we buitenlanders waren bleef het bij een babbeltje over Nederland en onze reis in Uruguay, had hij in ieder geval ook weer wat beleefd die dag.

Punta del Diablo samengevat was een hippieachtig dorpje met veel straathonden en onverharde wegen, helaas niet helemaal wat we hadden verwacht. Gelukkig maakte ons bezoek aan Cabo Polonio alles weer goed. En goh kwamen we onderweg toch dezelfde politieagent als de dag ervoor tegen, weer aangehouden maar hij herkende ons meteen en begon lekker te ouwehoeren zonder ook maar te twijfelen over het alcohol gebruik van de Nederlanders. Cabo Polonio is een dorp met ongeveer 100 bewoners zonder elektriciteit en stromend water is alleen te bereiken met een 4x4 auto. De meeste mensen die er wonen verdienen aan het toerisme, zo ook Lucio. Zodra we van de jeep afstapten kwam er een jongeman naar ons toe met een dienblad met cake en de vraag of we misschien wat van hem wilden kopen. Nu zijn mijn ouders erg gesteld op hun kopje koffie ’s ochtends dus toen hij vertelde dat hij ook wel koffie kon maken werden we uitgenodigd bij hem ‘in de tuin’. Tussen de wietplantjes en het ‘illegale’ hout konden we op boomstammetjes plaatsnemen en kregen we koffie met een plakkie cake. Lucio vertelde ons over zijn leven en dat hij graag op een plek wilde wonen waar materialisme en macht niet bestaan en daardoor terecht was gekomen in het idealistische Cabo Polonio. Helaas heeft de overheid toch zijn grip gekregen op dit dorpje en zijn er regels die moeten worden nageleefd, maar dat weerhoudt Lucio er niet van om illegaal hout te hebben gelukkig. Na deze interessante ontmoeting konden we verder genieten van deze plek met een prachtige kustlijn waar ook zeeleeuwen de mañana mañana stijl toepassen.

Een paar dagen later, waarin mijn ouders Montevideo hebben ontdekt en we mijn verjaardag hebben gevierd, was het alweer tijd om de stad te verlaten en het westen van Uruguay te bezoeken. Colonia del Sacramento, een van de oudste dorpjes in Uruguay en gesticht door de Portugezen, heeft een historische wijk met stadspoort en idyllische straatjes waar oldtimers zijn geparkeerd en je echt goed moet uitkijken waar je loopt door de ongelijke keien. Vervolgens reden we naar een ‘estancia’, landgoed, waar we ons zouden begeven in gaucho sferen. De gaucho is de oorspronkelijke Uruguayaanse cowboy die een vrij leven had op het platteland van Uruguay en zich bezig hield met het vee. Inmiddels zijn er geen echte gaucho’s meer omdat een vrij leven simpelweg niet meer mogelijk is, maar er zijn zeker mensen die de idealen van de gaucho’s naleven. Na een onverharde weg met veel kuilen en gaten en een bekend vlak landschap met koeien kwamen we bij onze estancia.

Het is een landgoed met heel veel land en heel veel koeien! Tegenwoordig heeft deze estancia ook een toeristische functie waar mensen kunnen ervaren hoe het is om te leven in deze omgeving . Het was een vrij koude dag dus we waren heel blij dat we letterlijk een warm welkom kregen met koffie en gebak bij het haardvuur. We waren daarnaast de enige gasten dus we kregen alle aandacht en ook alle vrijheid om te doen wat we wilden en hoe laat we dat wilden. Ook kregen we veel aandacht van de labrador Malik die op de estancia woont. Tijdens onze wandeling over de velden liep hij heel enthousiast met ons mee en had hij vooral heel veel pret met het opjagen van de koeien. Na een heerlijk nachtje en ontbijtje was het tijd om als een echte gaucho op het paard een tochtje door de velden te maken. Met begeleiding van Carlos, een man van weinig woorden, werden we op een paard gezet en zonder veel instructies begonnen we al te rijden. Het was voor mijn ouders de eerste keer op het paard en ondanks mijn cowboy ervaring in Australië voor mij ook wel weer even wennen. Het duurde dan ook niet lang voordat al onze paarden het veld indoken om te eten i.p.v. netjes achter het paard van Carlos aan te lopen. Ondanks ons gestuntel met de paarden hebben we een prachtige tocht gemaakt en werden we ervan overtuigd dat het best een lekker leven moest zijn geweest als gaucho op je paard in dit landschap. We hadden best nog een nachtje willen blijven om gewoon te genieten van de rust, het landschap en het weer maar helaas moesten we alweer terug. Mijn ouders richting mega Buenos Aires en ik weer richting iets minder mega Montevideo.

Onze laatste ontmoeting was in Iguazú, Argentinië. Een plek waar elke dag bussenvol toeristen op af komen om de wonderen van de natuur te aanschouwen. Hier is namelijk het Nationaal Park Iguazú waar je wandelt door subtropisch regenwoud totdat je bij de plek komt waar heel heel veel water van de rivier Iguazú met geweld 70 meter naar beneden klettert en terechtkomt in de rivier Paraná. De bijna 300 watervallen zijn ongeveer 2.8 kilometer breed waardoor het een ongelooflijk indrukwekkend geheel vormt. We hadden een tour van 2 dagen, waarbij we de eerste dag de Argentijnse kant van de watervallen hebben gezien en de tweede dag de Braziliaanse kant. Omdat het onmogelijk is om te beschrijven hoe gaaf deze watervallen zijn, verwijs ik je door naar mijn foto’s en wil ik vooral zeggen dat als je ooit de kans hebt om deze watervallen te bezoeken moet je dat gewoon doen!

Natuurlijk kwam na al het leuks ook een afscheid op Iguazú airport. Het was geweldig om deze tripjes samen met mijn ouders te kunnen maken en ook heel leuk om ze een beetje van mijn leven in Montevideo te laten zien. Daarnaast viel het me op hoe erg ik al gewend ben aan die mañana mañana instelling omdat mijn ouders maar opmerkingen bleven maken over hoe sloom en onhandig alles wel niet was ;). Nog maar 2,5 maand te gaan voordat ik ook weer in het vliegtuig naar Nederland zit dus ik ga nog even goed genieten van alles wat hier wel is en in Nederland niet. En had ik al verteld dat ik al bijna vakantie heb hier :D, Chau!

0 Nederlanders, 1 Chivito, 8 weken en een paar dansjes later

“Misschien komt het doordat je een “blanquita” bent”, was het antwoord van mijn Uruguayaanse tutor op de vraag waarom ik altijd het gevoel heb dat ik opval als ik over straat loop. Naar mijn mening is het niet omdat ik per se heel “blank” ben maar meer omdat ik langere benen heb dan de doorsnee Uruguayaan en ik zonder het dragen van de populaire hoge platform schoenen (zie foto’s) alsnog over veel mensen heen kan kijken. Daarnaast zijn Andrea (mijn kamergenootje) en ik samen helemaal een attractie. Andrea heeft een donkere huidskleur en dat zie je niet veel in Montevideo. Daarom is onze combinatie duidelijk een gevalletje buitenlands en dit zorgt tijdens onze wandeling naar de universiteit altijd wel voor wat geroep, gestaar, gefluit en getoeter.

Na 8 weken ben ik al redelijk gewend aan het leven in Montevideo en heb ik in de gaten hoe alles hier reilt en zeilt. Toch heb ik nog steeds momenten dat ik verrast word met de bijzondere gewoontes van de Uruguayanen of die van mijn medestudenten, voornamelijk de Amerikanen. Mijn allereerste schoolweek was een mooi voorbeeld van de “mañana mañana” cultuur. Tijdens 2 vakken kwamen de docenten pas na een kwartier opdagen zonder excuus en tijdens een ander vak mochten we na 3 kwartier wel weer weg want er was verder toch nog niet zo veel te doen (maar we moeten toch juist alles nog doen!). Inmiddels weten de studenten ook hoe dit te werk gaat en komen daarom gerust een half uur te laat, zelfs de Duitsers verliezen hier hun Pünktlichkeit!

Tijdens een introductietripje georganiseerd door de universiteit wilden de Uruguayaanse studenten ons maar al te graag alles vertellen over alle geweldige dingen die Uruguay te bieden heeft. Het gevolg was een heel weekend lang met alleen maar cumbia, een muziekstijl die erg populair is bij de jeugd. Cumbia heeft inderdaad een lekker ritme en het is erg vrolijke muziek maar alle liedjes lijken erg veel op elkaar dus soms was het een beetje te veel van het goede. Maar het doel was om ons tijdens dit weekend de liedjes aan te leren en dat is zeker gelukt! Voor de geïnteresseerden: https://www.youtube.com/watch?v=teON5axS2UM is een echte hit op dit moment.

Ook heb ik dit weekend mijn eerste chivito gegeten. Chivito is een typisch Uruguayaans gerecht bestaande uit een hamburger gevuld met gegrild rundvlees, spek, bacon, kaas, tomaten, sla, ei, ui, mayonaise en ketchup geserveerd met een bord friet en wat salade. Samengevat een flinke burger met veel vlees die, als je hem helemaal opeet, je vult voor de rest van de dag. Maar echt erg lekker en ik heb hem dan ook helemaal opgegeten. Natuurlijk werd het juiste gebruik van alcohol ook geïntroduceerd met de bijbehorende spelletjes. Zoete witte wijn gemixt met droge witte wijn (medio y medio), rode wijn gemixt met cola of sprite, en de beste Uruguyaanse bieren. Mijn tutor die ook mee was had het erg naar haar zin waardoor ik uiteindelijk meer haar tutor was dan andersom. Verder hebben ze ons de Uruguayaanse straattaal proberen te leren maar dit ging voor mij echt te snel en was ik al blij dat ik aan iemand in het Spaans kon uitleggen wat boerenkool precies is.

Dit tripje was mijn eerste ervaring buiten Montevideo en ik heb kunnen zien dat het buiten de stad echt erg verlaten is met lange stukken niets behalve struikjes en lelijke reclameborden. Maar het liet me ook zien dat er heel veel mooie rustgevende plekjes zijn met prachtige natuur, stranden en zonsondergangen.

Een heel andere kant van Montevideo, en van het leven, zag ik toen ik begon met mijn project om als vrijwilliger te helpen bij een kinderopvangcentrum. Via de universiteit had ik de mogelijkheid om vrijwilligerswerk te doen ergens in Montevideo en daarvoor ook wat studiepunten te krijgen. Het leek mij wel heel interessant om op deze manier nieuwe ervaringen op te doen en weer op een andere manier actief te zijn in de maatschappij van Uruguay. Met 3 andere studenten ga ik daarom elke maandag naar een kinderopvangcentrum in een achterstandsbuurt in Montevideo om daar de andere vrijwilligers te helpen met hun werk. Samen met Sam, een jongen uit de Verenigde Staten, help ik bij het sportgedeelte voor de oudere kinderen en de andere twee meiden helpen de jongere kinderen met lezen en schrijven.

De eerste dag dat we erheen gingen was ik meteen al onder de indruk tijdens de busrit ernaartoe. Elke kilometer dat we verder verwijderd waren van de universiteit werd de buurt armer, de huizen slechter, de straat vuiler en de bus leger. Ik realiseerde me op dat moment dat ik ook nog nooit op een plek met veel armoede ben geweest. Het deed me daarom best wel wat toen ik nadacht over dat dit het leven is voor deze mensen en ik daarentegen maar kan reizen en studeren wat ik wil bij wijze van spreken. Eenmaal aangekomen bij het centrum had ik al snel in de gaten dat dit geen makkelijke kinderen zijn. De meesten hadden veel lawaai, een grote mond, waren redelijk agressief tegenover de andere kinderen en hebben heel veel aandacht nodig. Daarnaast kon ik ook merken dat ze uit een slechter milieu kwamen, sommigen hadden vuile en/of gescheurde kleren aan en er waren een paar die ook niet zo fris roken. Van te voren werd ook gewaarschuwd dat je je haar maar beter vast kon hebben want misschien hebben ze wel luizen. Deze situatie was…. best wel even wennen! Maar het verliep gelukkig allemaal goed. Tijdens de sportles merkte ik al snel dat de meeste kinderen erg fanatiek zijn en ook niet bang zijn om wat geweld en grof taalgebruik te gebruiken voor de winst van het spel. Helaas hebben ze geen mooi sportveldje maar moeten ze het doen met een stenen pleintje wat natuurlijk zorgt voor pijnlijke valpartijen die ook ik al heb ervaren (ik wilde ook winnen). Het verschil tussen Nederland en Europa zegt de kinderen niet zoveel maar wel kennen de meeste jongens het Nederlands elftal. De tweede keer bij het centrum kwam er meteen een jongetje met een grote glimlach naar me toe in een welbekend oranje KNVB vest van Nederland. Ik vond het natuurlijk prachtig en zei verder maar niets over de bagger prestaties die het oranje legioen op dit moment presteert om zijn pret niet te bederven.

Naast school hou ik me bezig met dans en Spaans. Elke vrijdagavond kom ik voldaan thuis van een zumbales vol met Latin hits & moves, heerlijk! Daarnaast heb ik mijn eerste Uruguayaanse tangoles gehad. Ik weet nog niet helemaal zeker of ik hiermee doorga want het wisselen van partners bevalt me niet zo. Er lopen van allerlei mannen rond waaronder een meerderheid waar ik liever niet mee dans: te oud, te klein, te veel gesnuif in mijn oor, te macho, te 2 linkervoetig en te onhygiënisch. En oja, ik ben als Nederlander misschien wat afstandelijk, maar deze onbekende mannen moeten écht wat leren over personal space. Mijn Spaans is gelukkig al een stuk beter dan toen ik hier aankwam maar toch moet ik nog zo vaak “no entiendo” zeggen als het weer eens veel te snel gaat en ik het niet begrijp. Extra hulp krijg ik via mijn taaluitwisseling van een Uruguayaanse studente, zij helpt mij met Spaans en ik help haar met Engels want er was geen vraag naar Nederlands, verrassend. Ook verrassend is het feit dat ik tot nu toe nog steeds geen andere Nederlanders ben tegengekomen hier, vast allemaal bang voor Suárez. Over 2 weken kom ik ze in ieder geval wel tegen want dan is het tijd dat mijn ouders wat Zuid-Amerikaanse ervaring op gaan doen. Samen hebben we geweldige reisjes in de planning staan dus ik kan niet wachten. En dan kunnen zij meteen ook weer nieuw leven blazen in die tangopasjes van … jaar geleden ;).

Liefs, deze Blanquita

Van zomer naar winter, van Europees naar Latino

11000 kilometer van Nederland schrijf ik deze blog in mijn kleine knusse kamertje in een appartement ergens in de stad Montevideo. Het is nu half 7 ’s avonds, het is al donker en de kachel staat aan, heel anders dan in Nederland dus. Waar ben ik nu eigenlijk precies en wat doe ik hier? Ik zal het even uitleggen.

Na 2 jaar te hebben gestudeerd in Den Haag, wat me zeker goed bevalt, was het toch wel weer tijd dat ik Nederland gedag zei en me stortte in een nieuw avontuur in het buitenland. Deze keer ben ik alleen en zal ik i.p.v. alleen maar reizen voornamelijk op één plek blijven om daar te studeren. Het komende half jaar van mijn studie mocht ik zelf invullen en ik hoefde natuurlijk niet lang na te denken wat ik wilde doen, want als ik de mogelijkheid heb om naar het buitenland te gaan dan ga ik ook.Aangezien ik Latijns-Amerika als specialisatie heb gekozen in mijn studie en daar inmiddels al het een en ander over heb geleerd wilde ik graag zelf de regio bezoeken. Via een Amerikaans programma voor internationale studenten ben ik uiteindelijk geplaatst bij een universiteit in Montevideo, Uruguay.

Uruguay waar ligt dat eigenlijk precies? Uruguay ligt dus in Zuid-Amerika aan de Atlantische Oceaan tussen Brazilië en Argentinië. Uruguay staat ook wel bekend als het “Zwitserland van Zuid-Amerika”. In Nederland beter bekend als het land van Luis Suárez, die bijter. Het is “veilig”, “welvarend”, “vooruitstrevend”. Nou dat zet ik alvast tussen haakjes want ik heb daar nu al wel wat andere ervaringen mee. Maar… in vergelijking met de meeste andere landen in Zuid-Amerika heeft Uruguay alles wat beter voor elkaar. In Uruguay spreken ze Spaans en gelukkig kan ik dat ook een beetje. Wat me meteen opviel was het Uruguayaanse accent wat echt wel veel verschilt van het Spaans in Spanje, wat ik voornamelijk heb geleerd op de universiteit. Naast het verschil in uitspraak heeft het Uruguayaans ook veel andere woorden voor bepaalde dingen dan de woorden die ik heb geleerd in het Spaans dus dit leverde meteen al verwarrende maar leuke situaties op.

18 juli was de dag dat ik samen met het hele gezin, volgepropte koffers en paspoort naar Schiphol ging. Ik zou ongeveer 20 uur onderweg zijn maar dit werd helaas bijna 43 uur. Ik heb met Marina natuurlijk veel gevlogen tijdens onze reis samen wat eigenlijk altijd perfect verliep maar dat geluk had ik deze keer niet. Misschien omdat Marina niet mee is…? In ieder geval ging het bij het inchecken op Schiphol al niet helemaal lekker. Ik zou vliegen met een overstap in Brazilië en blijkbaar had ik daar een visum voor nodig anders mocht ik daar niet overstappen. Hier wist ik niets van af en als gevolg kon ik niet inchecken. Ik vond het die dag allemaal al best wel spannend dus dit was niet bepaald een stimulans om te gaan. Gelukkig was daar een oude rot in het vak die met wat telefoontjes en computerskills mij uiteindelijk een boarding pass kon geven en ik zonder problemen verder mijn reis zou kunnen voltooien. Vanwege deze spanning had ik de eerste tranen al gelaten en gebeurde dat bij het afscheid van de familie niet meer. Zo liep ik rustig en zelfverzekerd door naar de douane waar ik voor de laatste keer nog even achterom keek en zwaaide. Helaas miste ik daarna al mijn eerste overstap in Frankfurt. Ik heb nog als Speedy Gonzales heel Frankfurt airport afgerend naar de goede gate maar het vliegtuig was al vertrokken. Er gingen die avond geen andere vliegtuigen meer en dus kreeg ik van Lufthansa een overnachting met vervoer heen en terug naar het vliegveld. Het hotel was een 5 sterren super de luxe, chique, duur, fancy hotel en dat vond ik op dat moment za-lig, dankjewel Duitsland! Uiteindelijk vloog ik de volgende dag via Madrid naar Montevideo. Eenmaal aangekomen kreeg ik zonder enige ondervraging over wat ik kwam doen of hoelang ik zou blijven zó een stempel. Ik ging met weinig hoop op zoek naar mijn koffer en zoals verwacht kwam deze niet voorbij. Blijkbaar had m’n koffer nog niet zoveel zin in de kou want hij stond nog in Madrid. Dat was verder snel geregeld en mijn koffer zou de volgende dag netjes worden bezorgd op mijn woonadres in Montevideo, dat zullen we nog wel eens zien dacht ik al. Op het vliegveld stond gelukkig mijn gastmoeder te wachten en was ik eindelijk bij de goede persoon op de goede plek, pffff!

Inmiddels ben ik hier bijna 2 weken waarin ik o.a. een intensieve cursus Spaans heb gevolgd. Ik had elke dag 4 uur les waarin we heel veel deden en ik zelfs elke dag naar huis ging met “huiswerk” voor de volgende dag. Ik ben blij dat ik deze cursus heb gevolgd want naast het verbeteren van mijn Spaans kregen we al veel informatie over Montevideo, de cultuur, het eten, het land, en de politiek. Wat bijvoorbeeld bijzonder is hier is dat ze praten over Montevideo alsof dat heel Uruguay is en alles wat buiten de stad ligt letterlijk het buitenland is. Verder is het gebruikelijk volgens mijn lerares om bij bijna elk gerecht mayonaise te nemen en zijn de winkels in het weekend gesloten waardoor sommige delen van de stad wel uitgestorven lijken. Ook lopen ze hier ingepakt over straat met mutsen, sjaals en dikke jassen alsof de ijstijd is aangebroken. Het is inderdaad winter hier maar dit betekent overdag minimaal een temperatuur van 12 graden, wat voor mij best een aangenaam temperatuurtje is!

Zoals ik al eerder zei is dat “veilig”, “welvarend” en “vooruitstrevend” niet altijd even aanwezig. Het verkeer is bijvoorbeeld echt één grote chaos, iedereen toetert naar elkaar om er maar voor te zorgen dat zij voorrang krijgen want echte voorrangsregels bestaan hier geloof ik niet echt. Ik vroeg Dina (mijn gastmoeder) of ik ook, als echte Nederlander, de fiets kon gebruiken in de stad maar dat werd me afgeraden. Er zijn geen fietspaden te bekennen en de auto’s hebben geen respect voor fietsers. Daarom verplaats ik mij vooral lopend in de stad maar ook dit is niet altijd even prettig. De stoepen hier zijn schots en scheef met veel losse of kapotte tegels en om de 10 meter ligt hondenpoep. Zebrapaden zijn er zelden dus je moet maar zigzaggend tussen de auto’s door de overkant bereiken. Welvaart en progressie is aanwezig maar daarnaast is er ook grote armoede en “zooi”, zo zijn er in de buitenwijken van Montevideo grote sloppenwijken en zie ik in de stad echt wel veel zwervers. Daarnaast rijden er veel mensen in oude kapotte barrels rond en zijn bijvoorbeeld de bussen ook erg gammel. Tevens doen ze hier niet aan recyclen of scheiden van afval waardoor alles bij elkaar wordt gegooid en er op straat bij de grote vuilniscontainers vaak ook veel op straat ligt. Wat is het in Nederland toch allemaal weer keurig voor elkaar!

Ondanks deze puntjes vind ik de stad wel heel mooi en interessant. Veel huizen hebben een oude stijl met prachtige versieringen, mooie kleuren en schattige balkonnetjes. Er zijn veel parken en het is erg mooi om over de Rambla, de weg langs de kust, te lopen. Zelf woon ik in een appartement vlakbij het strand maar wel 40 minuten lopen van de universiteit. Het appartement is niet erg groot maar wel erg knus. Ik woon bij Dina, mijn gastmoeder, een hele lieve vrouw die elke dag heerlijk kookt en alles wel voor me zou willen doen. Nadat ik mijn koffer niet had en ik zelf weinig extra kleren in mijn handbagage had zitten heb ik bijna 3 dagen in haar kleren en zelfs haar ondergoed rond gelopen totdat mijn koffer er eindelijk was, het is wat. In het huis woont ook een zoon van haar maar die zie ik niet veel en daarnaast zijn er nog 3 internationale studenten. Ik deel samen met Andrea, een meisje uit Memphis, een kamer en ik geloof dat de andere student volgende week komt. Zoals ik al zei staat de kachel aan nu, dit is een elektrische kachel want dit huis heeft geen verwarming net zoals de meeste huizen hier. Ook op de universiteit is geen verwarming dus moesten we het doen met een mobiele gaskachel wat nog steeds niet erg warm was.

Vanaf maandag beginnen de lessen dus dit weekend heb ik nog even alle tijd om de stad te ontdekken en natuurlijk het nachtleven voordat het studeren begint. We zijn met ongeveer 100 internationale studenten, waarvan ik eindelijk een keer de enige ben uit Nederland, waarvoor veel activiteiten worden georganiseerd dus er is vast genoeg te beleven. Hopelijk kunnen jullie verder genieten van een goede zomer en dan zal ik verder genieten van alle nieuwe, andere, mooie, en bijzondere dingen die ik mee zal maken!