Als 21-jarige jongvolwassene kan ik zeggen dat dit levensjaar zeer goed is begonnen. Niet alleen heb ik mijn paspoort gevuld met meer stempels, maar ook heb ik kennis gemaakt met rode neusberen en heb ik samen met mijn ouders in oktober bij een temperatuur van 36 graden Celsius een heerlijk biertje gedronken bij een zwembad in Argentinië, ha! Het waren Montevideo, Punta del Este, Punta del Diablo, Colonia, Paysandú en Iguazú waar ik met mijn ouders heerlijke dagen heb gehad en zij een goede indruk hebben kunnen krijgen van Uruguay en die heerlijke mañana mañana instelling.

25 september stapten mijn ouders het vliegtuig in, met hen vlogen 2 koffers mee gevuld met kleren voor alle weersoorten (de Nederlandse laagjescultuur zou wel van pas komen), stroopwafels, 3 flessen douchecrème voor mij, en ongeveer een heel bos waard aan papieren vol routebeschrijvingen, reistips, schema’s, hotelgegevens en nog meer routekaarten. Ze waren zeg maar goed voorbereid op 2,5 week Zuid-Amerika!

Ons eerste tripje was naar de oostkust van Uruguay. Na één nachtje in Montevideo waar mijn ouders hun eerste ervaring met Airbnb op deden en deze waarschijnlijk nooit meer zullen vergeten gingen we op reis (mijn ouders gingen terug naar hun studententijd en dan 10 keer zo extreem, vraag hen vooral voor details). Met een huurauto scheurden we Montevideo uit, ik als bijrijder moest vaak herhalen dat er niet echt veel of duidelijke verkeersregels zijn en dat het vooral was wie het eerst komt wie het eerst maalt… of wie het hardste toetert wie het eerst maalt.

Na een koffiepauze in Piriápolis waar we konden genieten van een mooi uitzicht bovenop een heuvel en even tot rust konden komen wilden we verder rijden naar Punta del Este. Dat gevoel van rust sloeg snel om in frustratie en ja ook wat minder net taalgebruik van meneer Berghuis toen hij de auto wilde openen en deze luid begon te toeteren zonder te stoppen en we de deuren niet meer open kregen. Iedereen op de heuvel was natuurlijk geïnteresseerd in dit spektakel van 3 toeristen die met hun auto zitten te worstelen. Al gauw kwamen er 2 mannen bij ons kijken waarvan één begon te ratelen in een type Spaans waar ik niet veel van kon maken, maar het erop neer kwam dat we de hele accu er maar uit moesten slopen en dan zou het allemaal wel goed komen. Uiteraard hadden we daar niet zoveel zin in en toen het toeteren gestopt was reden we maar gewoon verder in de hoop dat het wel in orde zou komen allemaal. Eenmaal aangekomen in Punta del Este bezochten we het verhuurbedrijf van onze auto en vertelde ik over ons probleem. De oplossing? Met beleid omgaan met de sleutel, één keur drukken en dan even wachten tot de auto opengaat, het was een bekend probleem waar wel meer toeristen last van hadden, mañana mañana dus.

Punta del Este is de plek waar je echt mag spreken van de Atlantische Oceaan en het is dan ook dé plek om te zijn in de zomer. Tijdens ons bezoek waren bijna alle appartementen en hotels nog leeg en kregen de meesten opknapbeurten voordat het toeristen seizoen weer zou beginnen. Voor ons geen probleem, lekker rustig. We konden genieten van de zon, de haven, de rust, het strand, de chivitos (valt goed in de smaak bij de Berghuisjes), de netheid, en walvissen! Totaal onverwacht kwamen we tijdens onze wandeling langs de Rambla een plek tegen waar wel heel veel auto’s opvallend geparkeerd stonden, er was iets te zien wat wij natuurlijk ook wilden en moesten zien. Blijkbaar ligt Punta del Este op de route van de walvissen en lieten ze zich vandaag even zien, heel indrukwekkend!

Onze trip ging verder met een bezoek aan Casapueblo, een erg mooi en interessant hotel en museum ontworpen door de Uruguayaanse kunstenaar Carlos Páez Vilaró. Onze lunchpauze hielden we in José Ignacio, tevens een populaire badplaats tijdens de zomer. Van hier was het nog 150 km naar onze eindbestemming Punta del Diablo, een plek die we ook absoluut moesten bezoeken volgens alle reidsgidsen en Uruguayanen. Deze kilometers voelden best wel lang omdat er vrijwel geen andere auto’s op de weg waren, de wegen niet zo goed zijn waardoor je max 90 km/uur rijdt, en het landschap gewoon heel vlak is met weinig begroeiing en geen bebouwing, nada niets noppes. Mijn ouders kregen er een Verenigde Staten gevoel bij en ik een beetje een Australië gevoel, heel bijzonder dus. Ook bijzonder was dat we in the middle of nowhere werden verzocht om te stoppen voor een politieagent. Hij had een blaastest bij zich maar zodra hij doorhad dat we buitenlanders waren bleef het bij een babbeltje over Nederland en onze reis in Uruguay, had hij in ieder geval ook weer wat beleefd die dag.

Punta del Diablo samengevat was een hippieachtig dorpje met veel straathonden en onverharde wegen, helaas niet helemaal wat we hadden verwacht. Gelukkig maakte ons bezoek aan Cabo Polonio alles weer goed. En goh kwamen we onderweg toch dezelfde politieagent als de dag ervoor tegen, weer aangehouden maar hij herkende ons meteen en begon lekker te ouwehoeren zonder ook maar te twijfelen over het alcohol gebruik van de Nederlanders. Cabo Polonio is een dorp met ongeveer 100 bewoners zonder elektriciteit en stromend water is alleen te bereiken met een 4x4 auto. De meeste mensen die er wonen verdienen aan het toerisme, zo ook Lucio. Zodra we van de jeep afstapten kwam er een jongeman naar ons toe met een dienblad met cake en de vraag of we misschien wat van hem wilden kopen. Nu zijn mijn ouders erg gesteld op hun kopje koffie ’s ochtends dus toen hij vertelde dat hij ook wel koffie kon maken werden we uitgenodigd bij hem ‘in de tuin’. Tussen de wietplantjes en het ‘illegale’ hout konden we op boomstammetjes plaatsnemen en kregen we koffie met een plakkie cake. Lucio vertelde ons over zijn leven en dat hij graag op een plek wilde wonen waar materialisme en macht niet bestaan en daardoor terecht was gekomen in het idealistische Cabo Polonio. Helaas heeft de overheid toch zijn grip gekregen op dit dorpje en zijn er regels die moeten worden nageleefd, maar dat weerhoudt Lucio er niet van om illegaal hout te hebben gelukkig. Na deze interessante ontmoeting konden we verder genieten van deze plek met een prachtige kustlijn waar ook zeeleeuwen de mañana mañana stijl toepassen.

Een paar dagen later, waarin mijn ouders Montevideo hebben ontdekt en we mijn verjaardag hebben gevierd, was het alweer tijd om de stad te verlaten en het westen van Uruguay te bezoeken. Colonia del Sacramento, een van de oudste dorpjes in Uruguay en gesticht door de Portugezen, heeft een historische wijk met stadspoort en idyllische straatjes waar oldtimers zijn geparkeerd en je echt goed moet uitkijken waar je loopt door de ongelijke keien. Vervolgens reden we naar een ‘estancia’, landgoed, waar we ons zouden begeven in gaucho sferen. De gaucho is de oorspronkelijke Uruguayaanse cowboy die een vrij leven had op het platteland van Uruguay en zich bezig hield met het vee. Inmiddels zijn er geen echte gaucho’s meer omdat een vrij leven simpelweg niet meer mogelijk is, maar er zijn zeker mensen die de idealen van de gaucho’s naleven. Na een onverharde weg met veel kuilen en gaten en een bekend vlak landschap met koeien kwamen we bij onze estancia.

Het is een landgoed met heel veel land en heel veel koeien! Tegenwoordig heeft deze estancia ook een toeristische functie waar mensen kunnen ervaren hoe het is om te leven in deze omgeving . Het was een vrij koude dag dus we waren heel blij dat we letterlijk een warm welkom kregen met koffie en gebak bij het haardvuur. We waren daarnaast de enige gasten dus we kregen alle aandacht en ook alle vrijheid om te doen wat we wilden en hoe laat we dat wilden. Ook kregen we veel aandacht van de labrador Malik die op de estancia woont. Tijdens onze wandeling over de velden liep hij heel enthousiast met ons mee en had hij vooral heel veel pret met het opjagen van de koeien. Na een heerlijk nachtje en ontbijtje was het tijd om als een echte gaucho op het paard een tochtje door de velden te maken. Met begeleiding van Carlos, een man van weinig woorden, werden we op een paard gezet en zonder veel instructies begonnen we al te rijden. Het was voor mijn ouders de eerste keer op het paard en ondanks mijn cowboy ervaring in Australië voor mij ook wel weer even wennen. Het duurde dan ook niet lang voordat al onze paarden het veld indoken om te eten i.p.v. netjes achter het paard van Carlos aan te lopen. Ondanks ons gestuntel met de paarden hebben we een prachtige tocht gemaakt en werden we ervan overtuigd dat het best een lekker leven moest zijn geweest als gaucho op je paard in dit landschap. We hadden best nog een nachtje willen blijven om gewoon te genieten van de rust, het landschap en het weer maar helaas moesten we alweer terug. Mijn ouders richting mega Buenos Aires en ik weer richting iets minder mega Montevideo.

Onze laatste ontmoeting was in Iguazú, Argentinië. Een plek waar elke dag bussenvol toeristen op af komen om de wonderen van de natuur te aanschouwen. Hier is namelijk het Nationaal Park Iguazú waar je wandelt door subtropisch regenwoud totdat je bij de plek komt waar heel heel veel water van de rivier Iguazú met geweld 70 meter naar beneden klettert en terechtkomt in de rivier Paraná. De bijna 300 watervallen zijn ongeveer 2.8 kilometer breed waardoor het een ongelooflijk indrukwekkend geheel vormt. We hadden een tour van 2 dagen, waarbij we de eerste dag de Argentijnse kant van de watervallen hebben gezien en de tweede dag de Braziliaanse kant. Omdat het onmogelijk is om te beschrijven hoe gaaf deze watervallen zijn, verwijs ik je door naar mijn foto’s en wil ik vooral zeggen dat als je ooit de kans hebt om deze watervallen te bezoeken moet je dat gewoon doen!

Natuurlijk kwam na al het leuks ook een afscheid op Iguazú airport. Het was geweldig om deze tripjes samen met mijn ouders te kunnen maken en ook heel leuk om ze een beetje van mijn leven in Montevideo te laten zien. Daarnaast viel het me op hoe erg ik al gewend ben aan die mañana mañana instelling omdat mijn ouders maar opmerkingen bleven maken over hoe sloom en onhandig alles wel niet was ;). Nog maar 2,5 maand te gaan voordat ik ook weer in het vliegtuig naar Nederland zit dus ik ga nog even goed genieten van alles wat hier wel is en in Nederland niet. En had ik al verteld dat ik al bijna vakantie heb hier :D, Chau!