“Misschien komt het doordat je een “blanquita” bent”, was het antwoord van mijn Uruguayaanse tutor op de vraag waarom ik altijd het gevoel heb dat ik opval als ik over straat loop. Naar mijn mening is het niet omdat ik per se heel “blank” ben maar meer omdat ik langere benen heb dan de doorsnee Uruguayaan en ik zonder het dragen van de populaire hoge platform schoenen (zie foto’s) alsnog over veel mensen heen kan kijken. Daarnaast zijn Andrea (mijn kamergenootje) en ik samen helemaal een attractie. Andrea heeft een donkere huidskleur en dat zie je niet veel in Montevideo. Daarom is onze combinatie duidelijk een gevalletje buitenlands en dit zorgt tijdens onze wandeling naar de universiteit altijd wel voor wat geroep, gestaar, gefluit en getoeter.

Na 8 weken ben ik al redelijk gewend aan het leven in Montevideo en heb ik in de gaten hoe alles hier reilt en zeilt. Toch heb ik nog steeds momenten dat ik verrast word met de bijzondere gewoontes van de Uruguayanen of die van mijn medestudenten, voornamelijk de Amerikanen. Mijn allereerste schoolweek was een mooi voorbeeld van de “mañana mañana” cultuur. Tijdens 2 vakken kwamen de docenten pas na een kwartier opdagen zonder excuus en tijdens een ander vak mochten we na 3 kwartier wel weer weg want er was verder toch nog niet zo veel te doen (maar we moeten toch juist alles nog doen!). Inmiddels weten de studenten ook hoe dit te werk gaat en komen daarom gerust een half uur te laat, zelfs de Duitsers verliezen hier hun Pünktlichkeit!

Tijdens een introductietripje georganiseerd door de universiteit wilden de Uruguayaanse studenten ons maar al te graag alles vertellen over alle geweldige dingen die Uruguay te bieden heeft. Het gevolg was een heel weekend lang met alleen maar cumbia, een muziekstijl die erg populair is bij de jeugd. Cumbia heeft inderdaad een lekker ritme en het is erg vrolijke muziek maar alle liedjes lijken erg veel op elkaar dus soms was het een beetje te veel van het goede. Maar het doel was om ons tijdens dit weekend de liedjes aan te leren en dat is zeker gelukt! Voor de geïnteresseerden: https://www.youtube.com/watch?v=teON5axS2UM is een echte hit op dit moment.

Ook heb ik dit weekend mijn eerste chivito gegeten. Chivito is een typisch Uruguayaans gerecht bestaande uit een hamburger gevuld met gegrild rundvlees, spek, bacon, kaas, tomaten, sla, ei, ui, mayonaise en ketchup geserveerd met een bord friet en wat salade. Samengevat een flinke burger met veel vlees die, als je hem helemaal opeet, je vult voor de rest van de dag. Maar echt erg lekker en ik heb hem dan ook helemaal opgegeten. Natuurlijk werd het juiste gebruik van alcohol ook geïntroduceerd met de bijbehorende spelletjes. Zoete witte wijn gemixt met droge witte wijn (medio y medio), rode wijn gemixt met cola of sprite, en de beste Uruguyaanse bieren. Mijn tutor die ook mee was had het erg naar haar zin waardoor ik uiteindelijk meer haar tutor was dan andersom. Verder hebben ze ons de Uruguayaanse straattaal proberen te leren maar dit ging voor mij echt te snel en was ik al blij dat ik aan iemand in het Spaans kon uitleggen wat boerenkool precies is.

Dit tripje was mijn eerste ervaring buiten Montevideo en ik heb kunnen zien dat het buiten de stad echt erg verlaten is met lange stukken niets behalve struikjes en lelijke reclameborden. Maar het liet me ook zien dat er heel veel mooie rustgevende plekjes zijn met prachtige natuur, stranden en zonsondergangen.

Een heel andere kant van Montevideo, en van het leven, zag ik toen ik begon met mijn project om als vrijwilliger te helpen bij een kinderopvangcentrum. Via de universiteit had ik de mogelijkheid om vrijwilligerswerk te doen ergens in Montevideo en daarvoor ook wat studiepunten te krijgen. Het leek mij wel heel interessant om op deze manier nieuwe ervaringen op te doen en weer op een andere manier actief te zijn in de maatschappij van Uruguay. Met 3 andere studenten ga ik daarom elke maandag naar een kinderopvangcentrum in een achterstandsbuurt in Montevideo om daar de andere vrijwilligers te helpen met hun werk. Samen met Sam, een jongen uit de Verenigde Staten, help ik bij het sportgedeelte voor de oudere kinderen en de andere twee meiden helpen de jongere kinderen met lezen en schrijven.

De eerste dag dat we erheen gingen was ik meteen al onder de indruk tijdens de busrit ernaartoe. Elke kilometer dat we verder verwijderd waren van de universiteit werd de buurt armer, de huizen slechter, de straat vuiler en de bus leger. Ik realiseerde me op dat moment dat ik ook nog nooit op een plek met veel armoede ben geweest. Het deed me daarom best wel wat toen ik nadacht over dat dit het leven is voor deze mensen en ik daarentegen maar kan reizen en studeren wat ik wil bij wijze van spreken. Eenmaal aangekomen bij het centrum had ik al snel in de gaten dat dit geen makkelijke kinderen zijn. De meesten hadden veel lawaai, een grote mond, waren redelijk agressief tegenover de andere kinderen en hebben heel veel aandacht nodig. Daarnaast kon ik ook merken dat ze uit een slechter milieu kwamen, sommigen hadden vuile en/of gescheurde kleren aan en er waren een paar die ook niet zo fris roken. Van te voren werd ook gewaarschuwd dat je je haar maar beter vast kon hebben want misschien hebben ze wel luizen. Deze situatie was…. best wel even wennen! Maar het verliep gelukkig allemaal goed. Tijdens de sportles merkte ik al snel dat de meeste kinderen erg fanatiek zijn en ook niet bang zijn om wat geweld en grof taalgebruik te gebruiken voor de winst van het spel. Helaas hebben ze geen mooi sportveldje maar moeten ze het doen met een stenen pleintje wat natuurlijk zorgt voor pijnlijke valpartijen die ook ik al heb ervaren (ik wilde ook winnen). Het verschil tussen Nederland en Europa zegt de kinderen niet zoveel maar wel kennen de meeste jongens het Nederlands elftal. De tweede keer bij het centrum kwam er meteen een jongetje met een grote glimlach naar me toe in een welbekend oranje KNVB vest van Nederland. Ik vond het natuurlijk prachtig en zei verder maar niets over de bagger prestaties die het oranje legioen op dit moment presteert om zijn pret niet te bederven.

Naast school hou ik me bezig met dans en Spaans. Elke vrijdagavond kom ik voldaan thuis van een zumbales vol met Latin hits & moves, heerlijk! Daarnaast heb ik mijn eerste Uruguayaanse tangoles gehad. Ik weet nog niet helemaal zeker of ik hiermee doorga want het wisselen van partners bevalt me niet zo. Er lopen van allerlei mannen rond waaronder een meerderheid waar ik liever niet mee dans: te oud, te klein, te veel gesnuif in mijn oor, te macho, te 2 linkervoetig en te onhygiënisch. En oja, ik ben als Nederlander misschien wat afstandelijk, maar deze onbekende mannen moeten écht wat leren over personal space. Mijn Spaans is gelukkig al een stuk beter dan toen ik hier aankwam maar toch moet ik nog zo vaak “no entiendo” zeggen als het weer eens veel te snel gaat en ik het niet begrijp. Extra hulp krijg ik via mijn taaluitwisseling van een Uruguayaanse studente, zij helpt mij met Spaans en ik help haar met Engels want er was geen vraag naar Nederlands, verrassend. Ook verrassend is het feit dat ik tot nu toe nog steeds geen andere Nederlanders ben tegengekomen hier, vast allemaal bang voor Suárez. Over 2 weken kom ik ze in ieder geval wel tegen want dan is het tijd dat mijn ouders wat Zuid-Amerikaanse ervaring op gaan doen. Samen hebben we geweldige reisjes in de planning staan dus ik kan niet wachten. En dan kunnen zij meteen ook weer nieuw leven blazen in die tangopasjes van … jaar geleden ;).

Liefs, deze Blanquita