11000 kilometer van Nederland schrijf ik deze blog in mijn kleine knusse kamertje in een appartement ergens in de stad Montevideo. Het is nu half 7 ’s avonds, het is al donker en de kachel staat aan, heel anders dan in Nederland dus. Waar ben ik nu eigenlijk precies en wat doe ik hier? Ik zal het even uitleggen.

Na 2 jaar te hebben gestudeerd in Den Haag, wat me zeker goed bevalt, was het toch wel weer tijd dat ik Nederland gedag zei en me stortte in een nieuw avontuur in het buitenland. Deze keer ben ik alleen en zal ik i.p.v. alleen maar reizen voornamelijk op één plek blijven om daar te studeren. Het komende half jaar van mijn studie mocht ik zelf invullen en ik hoefde natuurlijk niet lang na te denken wat ik wilde doen, want als ik de mogelijkheid heb om naar het buitenland te gaan dan ga ik ook.Aangezien ik Latijns-Amerika als specialisatie heb gekozen in mijn studie en daar inmiddels al het een en ander over heb geleerd wilde ik graag zelf de regio bezoeken. Via een Amerikaans programma voor internationale studenten ben ik uiteindelijk geplaatst bij een universiteit in Montevideo, Uruguay.

Uruguay waar ligt dat eigenlijk precies? Uruguay ligt dus in Zuid-Amerika aan de Atlantische Oceaan tussen Brazilië en Argentinië. Uruguay staat ook wel bekend als het “Zwitserland van Zuid-Amerika”. In Nederland beter bekend als het land van Luis Suárez, die bijter. Het is “veilig”, “welvarend”, “vooruitstrevend”. Nou dat zet ik alvast tussen haakjes want ik heb daar nu al wel wat andere ervaringen mee. Maar… in vergelijking met de meeste andere landen in Zuid-Amerika heeft Uruguay alles wat beter voor elkaar. In Uruguay spreken ze Spaans en gelukkig kan ik dat ook een beetje. Wat me meteen opviel was het Uruguayaanse accent wat echt wel veel verschilt van het Spaans in Spanje, wat ik voornamelijk heb geleerd op de universiteit. Naast het verschil in uitspraak heeft het Uruguayaans ook veel andere woorden voor bepaalde dingen dan de woorden die ik heb geleerd in het Spaans dus dit leverde meteen al verwarrende maar leuke situaties op.

18 juli was de dag dat ik samen met het hele gezin, volgepropte koffers en paspoort naar Schiphol ging. Ik zou ongeveer 20 uur onderweg zijn maar dit werd helaas bijna 43 uur. Ik heb met Marina natuurlijk veel gevlogen tijdens onze reis samen wat eigenlijk altijd perfect verliep maar dat geluk had ik deze keer niet. Misschien omdat Marina niet mee is…? In ieder geval ging het bij het inchecken op Schiphol al niet helemaal lekker. Ik zou vliegen met een overstap in Brazilië en blijkbaar had ik daar een visum voor nodig anders mocht ik daar niet overstappen. Hier wist ik niets van af en als gevolg kon ik niet inchecken. Ik vond het die dag allemaal al best wel spannend dus dit was niet bepaald een stimulans om te gaan. Gelukkig was daar een oude rot in het vak die met wat telefoontjes en computerskills mij uiteindelijk een boarding pass kon geven en ik zonder problemen verder mijn reis zou kunnen voltooien. Vanwege deze spanning had ik de eerste tranen al gelaten en gebeurde dat bij het afscheid van de familie niet meer. Zo liep ik rustig en zelfverzekerd door naar de douane waar ik voor de laatste keer nog even achterom keek en zwaaide. Helaas miste ik daarna al mijn eerste overstap in Frankfurt. Ik heb nog als Speedy Gonzales heel Frankfurt airport afgerend naar de goede gate maar het vliegtuig was al vertrokken. Er gingen die avond geen andere vliegtuigen meer en dus kreeg ik van Lufthansa een overnachting met vervoer heen en terug naar het vliegveld. Het hotel was een 5 sterren super de luxe, chique, duur, fancy hotel en dat vond ik op dat moment za-lig, dankjewel Duitsland! Uiteindelijk vloog ik de volgende dag via Madrid naar Montevideo. Eenmaal aangekomen kreeg ik zonder enige ondervraging over wat ik kwam doen of hoelang ik zou blijven zó een stempel. Ik ging met weinig hoop op zoek naar mijn koffer en zoals verwacht kwam deze niet voorbij. Blijkbaar had m’n koffer nog niet zoveel zin in de kou want hij stond nog in Madrid. Dat was verder snel geregeld en mijn koffer zou de volgende dag netjes worden bezorgd op mijn woonadres in Montevideo, dat zullen we nog wel eens zien dacht ik al. Op het vliegveld stond gelukkig mijn gastmoeder te wachten en was ik eindelijk bij de goede persoon op de goede plek, pffff!

Inmiddels ben ik hier bijna 2 weken waarin ik o.a. een intensieve cursus Spaans heb gevolgd. Ik had elke dag 4 uur les waarin we heel veel deden en ik zelfs elke dag naar huis ging met “huiswerk” voor de volgende dag. Ik ben blij dat ik deze cursus heb gevolgd want naast het verbeteren van mijn Spaans kregen we al veel informatie over Montevideo, de cultuur, het eten, het land, en de politiek. Wat bijvoorbeeld bijzonder is hier is dat ze praten over Montevideo alsof dat heel Uruguay is en alles wat buiten de stad ligt letterlijk het buitenland is. Verder is het gebruikelijk volgens mijn lerares om bij bijna elk gerecht mayonaise te nemen en zijn de winkels in het weekend gesloten waardoor sommige delen van de stad wel uitgestorven lijken. Ook lopen ze hier ingepakt over straat met mutsen, sjaals en dikke jassen alsof de ijstijd is aangebroken. Het is inderdaad winter hier maar dit betekent overdag minimaal een temperatuur van 12 graden, wat voor mij best een aangenaam temperatuurtje is!

Zoals ik al eerder zei is dat “veilig”, “welvarend” en “vooruitstrevend” niet altijd even aanwezig. Het verkeer is bijvoorbeeld echt één grote chaos, iedereen toetert naar elkaar om er maar voor te zorgen dat zij voorrang krijgen want echte voorrangsregels bestaan hier geloof ik niet echt. Ik vroeg Dina (mijn gastmoeder) of ik ook, als echte Nederlander, de fiets kon gebruiken in de stad maar dat werd me afgeraden. Er zijn geen fietspaden te bekennen en de auto’s hebben geen respect voor fietsers. Daarom verplaats ik mij vooral lopend in de stad maar ook dit is niet altijd even prettig. De stoepen hier zijn schots en scheef met veel losse of kapotte tegels en om de 10 meter ligt hondenpoep. Zebrapaden zijn er zelden dus je moet maar zigzaggend tussen de auto’s door de overkant bereiken. Welvaart en progressie is aanwezig maar daarnaast is er ook grote armoede en “zooi”, zo zijn er in de buitenwijken van Montevideo grote sloppenwijken en zie ik in de stad echt wel veel zwervers. Daarnaast rijden er veel mensen in oude kapotte barrels rond en zijn bijvoorbeeld de bussen ook erg gammel. Tevens doen ze hier niet aan recyclen of scheiden van afval waardoor alles bij elkaar wordt gegooid en er op straat bij de grote vuilniscontainers vaak ook veel op straat ligt. Wat is het in Nederland toch allemaal weer keurig voor elkaar!

Ondanks deze puntjes vind ik de stad wel heel mooi en interessant. Veel huizen hebben een oude stijl met prachtige versieringen, mooie kleuren en schattige balkonnetjes. Er zijn veel parken en het is erg mooi om over de Rambla, de weg langs de kust, te lopen. Zelf woon ik in een appartement vlakbij het strand maar wel 40 minuten lopen van de universiteit. Het appartement is niet erg groot maar wel erg knus. Ik woon bij Dina, mijn gastmoeder, een hele lieve vrouw die elke dag heerlijk kookt en alles wel voor me zou willen doen. Nadat ik mijn koffer niet had en ik zelf weinig extra kleren in mijn handbagage had zitten heb ik bijna 3 dagen in haar kleren en zelfs haar ondergoed rond gelopen totdat mijn koffer er eindelijk was, het is wat. In het huis woont ook een zoon van haar maar die zie ik niet veel en daarnaast zijn er nog 3 internationale studenten. Ik deel samen met Andrea, een meisje uit Memphis, een kamer en ik geloof dat de andere student volgende week komt. Zoals ik al zei staat de kachel aan nu, dit is een elektrische kachel want dit huis heeft geen verwarming net zoals de meeste huizen hier. Ook op de universiteit is geen verwarming dus moesten we het doen met een mobiele gaskachel wat nog steeds niet erg warm was.

Vanaf maandag beginnen de lessen dus dit weekend heb ik nog even alle tijd om de stad te ontdekken en natuurlijk het nachtleven voordat het studeren begint. We zijn met ongeveer 100 internationale studenten, waarvan ik eindelijk een keer de enige ben uit Nederland, waarvoor veel activiteiten worden georganiseerd dus er is vast genoeg te beleven. Hopelijk kunnen jullie verder genieten van een goede zomer en dan zal ik verder genieten van alle nieuwe, andere, mooie, en bijzondere dingen die ik mee zal maken!